Jagading lelembut "Bayang Bayange Ambar"

 “Krengket.. krengket… krengket..”, pite Pak Karto muni,  rasane nambah nyesueni anggone lunga menyang ratan. Sore iku sajakke Pak Karto arep lunga menyang toko arep tuku cet. Pak Karto arep ngecet omahe maneh sing cete wus arep ilang. Sakwise ketuk ratan gedhe trus nyabrang mengidul.

“Iki kok rame tenan yo dalane, eneng apa wong-wong padha ngidul ?”, batine Pak Karto. Sak wise tekan ratan gede dhewekke weruh wong – wong neng dalan Parangtritis iku wis kaya semut nggremet. Batine takon eneng apa kok dalane rame banget.

Sakwise Pak Karto ketuk tokone banjur tuku lan bali. Cete dikekke planthang ngarep, terus ditali kenceng.  Baline tansah ngati – ati tenan, soale mlaku ngalor  nglawan arus mengidul sing rame mau.  Enggone bali isih karo mikir ana apa kok dalane katon sesegan. Ana wong sing nganggo sorjan lurik trus jarikkan, ana wong dho nggo mbayakkan, ana sek nggawa kaya sesajen lan gunungan, ana sing biasa wae lunga mengidul karo anak bojone.

Ora let sue ngepit mengalor dhewekke  pethukan karo Suto sing ngepit seko lor uga mengidul. Suto iku kanca kenthel lan tanggane Pak Karto. Suta uga weruh Pak Karto banjur Suta mandheg, nyabrang marani Pak Karto, Pak Karto uga mandheg.

“ kok mruput To, seko ngendi?” aruh - aruhe Suta.

“ Oalah koe mau ki tak kira sapa e, lagi bar tuku cet. Iki ki kok dalane rame banget ta ?” celathune Pak Karto sing takon karo Suto

“We lha mosok ra ngerti , kelingan ora saiki malem 1 Suro. aku arep menyang pesisir melu ora?” Suto nanduki.

“Wee, iyo po ? Mulakneo kok ana wong kang nggawa sesajen, aku kok ya lalie. Nek reti ngono aku menyang ket awan mau no karo ndelok. Ya wes saiki aku tak melu koe wae senajan kesoren, e mbok menawa isa ketemu Nyi Rara Kidul sing ayu”, tanggepane Pak Karto sing nyaguhi melu Suto menyang pesisir.

Kanthi madep mantep, akhire Pak Karto karo Suto menyang bareng tumuju ing Pesisir Parangtritis.

Wektu wis arep tekan pesisir, Pak Karto pethukan wong wadon setengah umur nanging jan isih ayu tur seger. Rasane sajak kepethuk widodari kang mudhun saka khayangan. Luwes penganggone jarikan lurik, kebayak broklat kang pas karo pakulitane. Wong wedok mau mesem marang Pak Karto. Pak Karto uga nyauri mesem sajak kesengsem. Ing  atine Pak Karto menawa wong wadon mau gelem, arep dipek bojo.  Dhasare Pak Karto uga wis duda pitung taun di tinggal mati bojone wektu nglairke anak sing kapindho. Wong wadon mau ngerti opo sing dipikirke Pak Karto banjur takon,

“Sarengan kula njih, kula nderek menawi badhe ngidul ?”, kaya ngapa senenge Pak Karto di ruruhi wong wadon iku.

“Wah, keleresan Kisanak”,cetha wae Pak Karto nyaguhi panjalukke wong wadon mau. Sanalika iku Suto ngepit neng ngarep wes bablas ngidul dhewe. Gari Pak Karto kang katon mboncengke kenalan anyare iku ning mburi.

Sakwise kenalan ning ndalan, saklorone katon akrab kaya dene pasangan. Jajan bareng, paclathonan kang bungah, lan geguyon ana ing antarane pandan pesisir segara kidul. Sakwise sakkarone ngentekake mbengi malem siji sura mau, sakkarone bali ngalor, lan sajakke wis janjian nek arep dadi pasangan bebojoan kaya mimi lan mintuna.

 “Nduk, menawa koe gelem, aku kepingin bebojoan karo sliramu ?” omongane Pak Karto kang ngomongke menawa kepengen ngepek bojo.

Ambar mesem karo njawab pitakone Pak Karto, “Kula remen kemawon mas, menawi mas purun sumangga”. Sajakke ambar uga nyaguhi yen gelem dipek bojo.

Sakwise ketemu lan kesengsem karo Ambar Pak Karto dadi katon enom meneh, arep entok bebojoan bocah sing isih kinyis- kinyis, lagi wae megar wingi sore.

Rong ndina Pak Karto urung katon bali. Tibakke dijak ambar menyang omahe kang katon asri, jembar lan prabotane prasasat kaya ning kraton. Dhasare Ambar ya mung urip ijen. Ing kana Pak Karta uga di suguhi pangan kang enak. Sakwancine Pak Karto lali marang asal – usule. Ketemu wong wadon ayu, kaya urip nang jerone suwarga.

Pak Karto bali mulih ing ndhusun Warungpring. Sawise leren banjur lunga maneh nemoni Pak Kadus pinangka sesepuh ing ndhusun kana. Pak Karto kepingin dilamarke dening Pak Dukuh menyang omahe Ambar (Anak - anake ya mung bisa nyarujuki).

Dina Minggu awan, udakara jam 4 sore, Pak Karto dikancani anakke lanang loro karo Pak Kadus lunga menyang ngalor ana dhusun Deresan nuju omahe Ambar pepujaning atine Pak Karto. Ing pangajak arep nglamar lan nemtokake dina apik kanggo ijab.

Ancer- ancer wit ringin sing gedhe ngalor sethithik. Pak Karta pinangka juru ngerti, mantep lan praihan kang sengsem, arep nduweni bojo katon 20 taun luwih enom karo umure dhewekke. Tekan papan sing kira- kira dituju Pak Karta katon nggoleki, omah gedhe sing katon asri kaya kraton kok ora ana.

Mak Clekentheng, Pak Karto bingung, “heloh,, kok omahe ra ana ? apa salah dalane ?, Ambar, Ambar koe ning ngendi ? ”.

Pak Karta katon lumaku glagapan sak njeroning papan iku, nggolekki omahe Ambar kang sakdurunge ana ing kono. Batine isih bingung  karo nggolekki Ambar.

“Mengko gek dalane salah Pak Karto ?”, tandukke Pak Kadus.

 Sing neng ngarepe Pak Karto mung Kramatan lan wit bendho kang katon singup. Dumadakan Pak Kadus sadhar, trus Pak Karto dirangkul dijak bali mulih marang  Pak Kadus lan anak – anakke.  Pak Karto linglung lan katon cuwa kaya kelangan uwong sing ditresnani. Jebul si Ambar mau dudu uwong, nanging sebangsa lelembut kang nyamar dadi pawongan wadon kang nyenengake wong lanang.

Pak Karto diruwat lan di mong-mongi anakke supaya aja diganggu maneh dening lelembut. Jumbuh karo jawabe Pak Karto rikala ditakoni Suta mbiyen, jare arep mlaku – mlaku kepethuk wong ayu. Mula awake dhewe menawa ngomong kudu sing becik, lan pinangka donga, ora mung asal ucap. Mundhak kedadeyan kaya Pak Karta.

Dening : Yulita  Ekawinajeng